ညီမေလးအတြက္ေပးစာတေစာင္

အေဖေမတို ့နဲ ့
တသက္တာေ၀း..။

ငါတုိ ့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လဲ
တေျမဆီေ၀း
ညီမေလး”မိေအး”..
အစ္ကိုႀကီးစာေရး လုိက္တယ္။

ကိုယ့္တက္နဲ ့ကိုယ္
ေလွာ္ခတ္ေနရတဲ့ ငါ့ညီမ
မင္းဟာဘ၀ေက်ာင္းသူတေယာက္။

ငါ့ညီမ
မင္းရဲ ့ဘ၀လြယ္အိတ္ထဲ
မာနစာအုပ္ထူထူႀကီးလဲ
လြယ္ထည့္မထားပါနဲ ့။

အတၱနက္နက္ခဲတံႀကီးနဲ ့
ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းေတြလဲ
မဲမဲညစ္ညစ္ မေရးျခစ္ေလနဲ ့ကြယ္။

အျမင္နဲ ့အျမင့္ ဟာ
အစက္ကေလးတစက္ပဲကြာတယ္
ညီမေလးေရ့...။

အလင္းနဲ ့အေမွာင္ဟာ
လက္ေဖ်ာက္တခ်က္တီးပဲ
ညီမေလး..ရဲ့။

အသက္ရွုေပါက္ဆိုတာ
မ်က္နာမျပရဲသူေတြမွာလည္းရွိၾကတာပဲကြ။

ညီမေလး
အပါးလႊာဆံုးစကၠဴေလးဟာလဲ
သစ္သားေလးပါပဲကြယ္။

ညီမေလးေရ
က်ီကန္းတိုင္းဟာလဲ
မမဲ(မည္း)ၾကဖူးကြဲ ့။

ဒါးျပတ္တာ အနာမဟုတ္ဖူးဆုိတာ
ငါ့ညီမေလးကို မေျပာေသးပါဘူးကြယ္။

ညီမေလးေရ
စာေၾကာရွည္ေနလိမ့္မယ္။

ေျပာင္းလြဲျခင္းတခုတည္း
တည္ၿမဲတဲ့ေလာက
ျမင္ျမင္သမွ်
ကမၻာႀကီးရဲ ့အပိုင္းအစ
ေျပာင္းလဲပ်က္စီးၾကလဲ
ငါဟာ ၿမဲတယ္လုိ ့
ငါ့ညီမဘယ္လုိယူဆမလဲကြယ္။

အတံု ့အလွည့္ယဥ္ေက်းမွဳၾကား
ငါ့ညီမ
သတိထားပါကြယ္။

ၾကက္သြန္ခြံပါးပါးေလးျခား
အမွန္နဲ ့အမွား
ဓမၼဒါး ေသြးမထားရင္
ပညတ္တံတားေပၚ
ေယာင္ရမ္းေအာ္ရင္း
အေျခမေတာ္ေခ်ာ္ၿပီး
ေဂ်ာက္ႀကီးအတြင္းလဲ က်ႏိုင္ရဲ ့ကြယ္။

အတၱဟိတိ အတၱေနာ နာေထာ
ဒီသေဘာကိုလဲ
ငါ့ညီမရင္ထဲ
အၿပီးတိုင္ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားေပေတာ့ကြယ္။

ကဲ..ညီမေလးေရ ့....
သခၤါရ အတံု ့အလွည့္နဲ ့
ဒီကမၻာႀကီးကိုႏုတ္မဆက္ၾကေသးခင္
ငါ့တို ့ေမာင္ႏွမ
ျပန္ဆံုၾကခ်င္ေသးတယ္ကြယ္။


ခ်စ္ရေသာတဦးတည္းညီမေလးသုိ ့

ခရီးသည္ႀကီး ေရကူ:ေနသည္

အ၀ိဇၨာဆုိတာနဲ ့
တဏွာေပါင္းဖက္ၿပီး
က်ဳပ္ကို ပင္လယ္တခုထဲ
ကန္ခ်ခဲ့ၾက။

မဏိေမခလာ
သူလာမကယ္ဘူး
ကူးခတ္ေနရတာက ေန ့စဥ္ရက္ဆက္။

မင္းဧကရာဇ္ မျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့
ဒီေရ
ဒီေလ
ဒီလွိဳင္း
ဒီငါး ငါးမန္းဆိုး
ဒီငါး ငါးမန္းဆိုး
ဒီလွဳိင္း
ဒီေလ
ဒီေရ
ကူးခတ္ေနဆဲ။

အတၱဟိတိ အတၱေနာ နာေထာ ဆိုေတာ့
......................................................။

ကဗ်ာမဆန္ေသာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္

က်ဳပ္ဆိုတဲ့
က်ဳပ္ဟာ
ဒီကမာၻႀကီးရဲ ့ အပိုင္းတစ
က်ဳပ္ဘာမွေရေရရာရာ
မေသခ်ာေသးတဲ့အခ်ိန္
က်ဳပ္ကိုထုဆစ္ခဲ့တဲ့
ေမတၱာရွင္ေနမင္းႀကီးက
နဲနဲေလး အလင္းျဖာခဲ့ဖူးရဲ ့
ဒါ တေထာင့္ကိုးရာေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ကပါ။

လင္းၾကက္ေအာ္သံ
က်ဳပ္ဘ၀ထဲ မသဲကြဲေသးတဲ့အခ်ိန္
ျဗမၼာစုိရ္တရားေတြ
ျပည့္လွ်ံေနတဲ့
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလး
အလင္းျဖာေပးတတ္တဲ့
လျပည့္၀န္းႀကီး
ေရတိမ္နစ္ခဲ့
ဒါ တေထာင့္ကိုးရာခုႏွစ္ဆယ့္ေလး ကပါ။

ဒီလုိနဲ ့ပဲ
လွမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း
က်န္ခႏၶာေဗဒေတြကို
အတၱဟိတိ အတၱေနာ နာေဌာနဲ ့
ခံုခံုမင္မင္
ရင္းရင္းနီးနီး
တြယ္တာေပါင္းဖက္ၿပီး
ဤခရီးမနီးေပမဲ့
ရမ္သမ္ဆန္တဲ့
”ဘ”ကံုးနဲ ့”၀”လံုးေပါင္းဖြဲ ့မွဳကို
ပဥၥလက္မာယာမ်ားတဲ့
လက္ေ၀ွ ့ေက်ာ္ရွစ္ေဖၚနဲ ့
ကၽြမ္းကၽြမ္း၀င္၀င္ထုိးသတ္ရင္း
တက္ဆင္း နိမ့္ျမင့္
ေကြ ့ေကာက္ ငိုရီ(ရည္)
ထုိ.အထိုထိုေတြကို
ေရေလာင္းေပါင္းသင္
ေရာင္စင္ေတြကိုျမင္တတ္ေအာင္
ျပဳစုခဲ့ရ
ဒါ က်ဳပ္ဘ၀ေပါ့။

အဲဒီဘ၀ေလးကို
လက္က်န္ ဧကရာဇ္နဲ ့
ေနာက္လုိက္အေႂကြေကာက္သူေတြက
”အိုက္ခမန္း”လုိတခါ
ခ်က္တီး”လုိတလည့္
က်ဳပ္တို ့ရြာ
က်ဳပ္တို ့ဘ၀ကို
လည့္လည္ထြန္ေရးညွက္လုိက္ၾကတာ
ျပားျပားကိုခ်ပ္
ဖြတ္ဖြတ္ကိုေၾကလို ့။